Covid I hate you! Dat is wat ik dacht toen ik de dag voor de lockdown mijn bar voor de laatste keer op zijn plaats ging zetten. Iedereen heeft wel zijn of haar eigen redenen om niet goed in het vel te zitten. Net als ik enkele jaren geleden. Moeder van drie kleine kindjes, die elk door hun eigen fase gaan. Je geduld dat dagelijks op de proef word gesteld en het meermaals falen in de opvoeding. Voeg daar nog de eeuwige verbouwingen bij, stress op je werk, obstakels op je weg en de weerspiegeling van jezelf waar je het schaamrood van op je wangen krijgt. Sporten had ik namelijk opgegeven nadat ik de zoveelste diagnose kreeg. Dat alles was voor mij de perfecte mix om niet goed in mijn vel te zitten. Ik probeerde elke week wel een nieuw dieet. Deed wat oefeningen en liet de moed dan weer in mijn schoenen zakken. Als de moed dan toch in je schoenen gezakt is, kan die “ene” koek en die reep chocolade vast ook geen kwaad. Eentje worden er twee en voor ik het wist, zat ik weer in het eindeloze cirkeltje.
Liefde voor CrossFit
Toen de Crossfit box opende in de buurt, werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Ik zag mensen waar ik vroeger mee trainde, fit en vol energie. Lachend aan het weightliften, elke video weer een beetje zwaarder. Dat wou ik ook! Maar om nu alleen erheen te gaan sprak me niet aan. Ik hoorde daar toch helemaal niet thuis? Toch wist ik dat ik in staat was om resultaat te halen, want dat deed ik eerder al eens. Ik had gewoon een zetje nodig, zodat ik mijn tanden erin kon zetten om nooit meer los te laten.
Lees ook: Ik en mijn lijf of is het ik tegen mijn lijf?
Mijn eerste kennismaking met Crossfit
Pijntjes en peptalks
Vooral de wintermaanden zijn lastig om door te komen. Alle pijntjes steken de kop op, de dagen zijn kort en donker. Reden genoeg om de handdoek in de ring te gooien, want het lukt toch niet. De zomer duurt toch nog lang, dus tijd genoeg om mijn doelen te halen tegen dan. Iedereen met een beetje gezond verstand weet dat van uitstel afstel komt. Af en toe eens kijken vanwaar je komt, is dus echt wel belangrijk. Ik stopte met mezelf te vergelijken met anderen. Het verbaasde me wat ik op die twee jaren al bereikt had. De angsten die ik overwon. De kledingmaten die ik verloren had. De positieve mindset die ik aan het kweken ben en de vele vriendjes die ik maakte! Vriendjes waar je op kan terugvallen als het even tegenzit en die begrijpen waar je het over hebt. Die je de juiste peptalk geven om weer verder te gaan. Je oprapen en met je mee puffen als het moeilijk is.
Dat allemaal samen is voor mij een reden genoeg om niet te stoppen met praten over Crossfit 😉 Dus mocht jij nog eens met je ogen draaien als je weer een Crossfit progressie foto voorbij ziet komen. Besef dan even dat er heel veel moed en doorzettingsvermogen voor nodig was om er te geraken. En ook het feit dat ik het post is een hele verandering. Voorheen zou het kleinste detail in de foto, reden genoeg zijn om deze niet te posten. Perfectie was wat ik zocht, maar perfectie bestaat helemaal niet. Laat het een inspiratiebron zijn om zelf je doelen te halen, ongeacht wat je doelen zijn!
Start to run
Ik leerde deze lockdown zelfs rennen. Nee, niet wegrennen voor een monster of rennen voor de laatste rol toiletpapier. Echt minuten lang puur op karakter met muziek en Strava in de hand. Mijn eerste loopje was één minuut lopen, één minuut wandelen en na dertig seconden wou ik al terug naar huis. Mijn kuiten deden pijn, mijn adem was op en ik klonk als een hijgend paard dat te lang in de zon had gestaan. Toch ging ik door want dit was de eerste keer dat ik mezelf zo hard was tegengekomen sinds de Crossfit box in lockdown ging. Ik volgde braaf het schema dat ik van mijn coach kreeg. Nam de tips die ik kreeg ter harte en rust wanneer het moest. Dit allemaal luisterend naar mijn lichaam. En voilà, na een maand liep ik mijn eerste 15 minuten zonder wandelen! Geheel op mijn eigen tempo met mezelf al coach.
Ik begrijp nog steeds niet wat mensen leuk vinden aan lopen, maar ik ben heel blij dat ik een beetje doorzettingsvermogen toonde. Er waren namelijk zoveel redenen om niet meer te gaan… Dankbaar voor de lockdown trainingen die de coaches dagelijks voorzien. Toch begint het thuis trainen langzaam uit mijn neus te komen. De trainingen zijn zwaar. De lege bar weegt thuis 100 kg en één burpee telt voor 50. Dus ja, ik ben het zat! Ik bleef al die weken al netjes thuis, voor jou, voor mij, voor ons. Maar ik begin langzaam ongeduldig te worden. Hopelijk brengt het eerste tripje naar mijn mama zondag wat rust.
Lees ook mijn mening over de Fitbit
…………………………………………………………………….
En jij, welke redenen heb jij om niet te sporten?
Volg je ons al op Instagram & Facebook?
