Toen ik moeder werd, dacht ik dat dit gewoon de ongemakken waren waar je mee te maken krijgt. Pijnlijke gewrichten, hevige vermoeidheid, hoofdpijn en vergeetachtigheid. Niet te onderschatten zo drie zwangerschappen en pre-eclampsie. Ik kwam iedere keer heel erg veel bij in gewicht, zowel vocht als vet. Mijn voeten veranderde in berenpoten en ik waggelde rond met allerlei ongemakken. Zitten op een harde stoel was een no go, pijnlijk stuitje. Wandelen? Niet te lang dan want auw dat doet pijn aan de heupen. Om nog maar te zwijgen over die pijnlijke rug en knieën. Toch zat er geen rem op en bleef ik doorgaan met alle kwaaltjes. Nesteldrang had ik in overvloed en het huis maakte zichzelf niet schoon.
Na de zwangerschap van de eerste, vlogen de kilo’s er gemakkelijk terug af. Toen Demi 9 maanden was, kon ik terug in mijn oude jeans. Ik verloor mijn zwangerschapskilo’s en nog wat extra kilo’s. Natuurlijk moest ik daar wel voor sporten en op mijn eten letten, maar ik deed het graag. Volgens mij was het bodypump waar ik toen verslaafd aan was. Na de tweede was het al snel duidelijk dat afvallen veel trager ging en de kwaaltjes duidelijker aanwezig waren. Niet veel later bleek ik opnieuw zwanger en daar was mijn lichaam dan toch niet helemaal klaar voor. Het werd erg lastig om te vechten tegen de vermoeidheid en lichamelijke klachten. Ik was dan ook erg tevreden toen ik na een dikke week over tijd gaan, eindelijk mocht bevallen.
Altijd mollig
Dat ik al heel mijn leven gekend ben als het mollige meisje is geen geheim. Roepnamen, ik heb ze dan ook allemaal al gehoord. Altijd het meisje met de dikke benen en slanke taille. Tegenwoordig wil iedereen dikke billen en val ik niet meer zo uit de boot. Vroeger was dat heel anders. Toch heb ik me er nooit echt iets van aangetrokken, het was pas nadat ik moeder werd dat het me in de kleren kroop. Wie was is eigenlijk nog? Ik was moeder en raakte mezelf daarbij heel even kwijt. Tijd om er iets aan te doen! In 2014 maakte ik voor het eerst kennis met groepsfitness. Het begon met een oefenles en eindigde met een verslaving waardoor ik bijna elke dag meerdere uren aan groepslessen deed. Na slechts 4 maanden was ik al enorm veel gewicht kwijt, niet gek met zoveel cardio. Toch begon mijn lichaam aan te geven dat het dit niet meer oké vond. Ik werd moe en raakte nog moeilijk uit mijn bed de dag na de training. Als ik ochtendlessen deed, moest ik me de rest van de dag erdoor sleuren.
In 2015 werd een kop-staartbotsing de druppel. Onderzoek na onderzoek liet ik uitvoeren om te vinden waar mijn klachten vandaan kwamen. Er werd meteen gedacht aan Whiplash, ik kreeg kinesitherapie, maar kon die hevige massage niet verdragen. Dus midden in de behandeling stopte ik er gewoonweg mee. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een Reumatoloog, daar werden een hele reeks onderzoeken gedaan. Van urine, bloed tot een hele fotosessie van de botten. Daar sta je dan hé, in je ondergoed te shinen.
Het verdict
Dat ik ondertussen door het lange stilzitten opnieuw 10 kilo bijkwam was geen mysterie. Ik had pijn en wilde absoluut niet meer sporten, daar was ik trouwens ook veel te moe voor. Dus dat was dan ook meteen de eerste opmerking die ik van de reumatologe kreeg, overgewicht is een no go voor je gewrichten. Daarbij vonden ze op de beelden ook (disc)artrose in de nekwervels met lichte vernauwing en degeneratieve verandering ter hoogte van de andere wervels, maar minder uitgesproken. Mooi, snap ik geen hol van. Verder naar de rug, daar zit discusdehydratatie op L2-L3 en een lichtere variant op L1-L2. Ik werd naar huis gestuurd met een verzameling aan voorschriften, alleen maar pijnstilling want genezen kun je dit niet.
Na twee weken mocht ik terugkeren voor de resultaten van het bloed en om te zien of de pijnstilling hielp. In het bloed werden verhoogde Reuma waarden gevonden, wat dus wou zeggen dat het hier gaat om reumatoïde artritis. Ze was daarbij ook heel zeker dat ik te maken had met Fibromyalgie. Een soort reuma van de weke delen, het veroorzaakt pijn in het bindweefsel en de spieren. “Mooi dacht ik bij mezelf, we weten nu wat het is, waar is die pil ervoor.” Ze trok op dat moment een serieus gezicht en sprak me toe met medelijden en begrip. Ik was hier eigenlijk een 28-jarige vrouw die gevangen zat in een lichaam van een hoog bejaard vrouwtje. Ze gaf me tips, wreef over mijn schouder en adviseerde me om vooral niet op te geven. Zo reed ik naar huis met een F pathologie voor kinesitherapie, die bleek net te laat te komen met dank aan onze minister van volksgezondheid. Ons Maggie had dit soort therapie net afgeschaft nog voor ik ze kon indienen! Dus ik bleef gewoon verder lopen met mijn klachten, nam dagelijks ontstekingsremmers en als het dan hele heftige periodes waren, was ik erg dankbaar dat spierontspanners uitgevonden werden. Als ik na een dag werken en staan thuiskwam, was ik dan ook echt uitgeteld en had ik last van barstende hoofdpijn.
April 2019 liet ik een MRI maken van mijn knie na vermoeden van een meniscus scheurtje. Het scheurtje werd niet gevonden, wel Chondromalacia, onregelmatig kraakbeen, botoedeem en een gekantelde Patella. Een mens zou er mismoedig van worden hé. Behandelingen hiervoor zijn er wel, toch wil ik eerst proberen om dit aan te pakken met spierversterkende oefeningen. Inspuitingen met Hyaluronzuur is een volgende optie, maar ik ben geen fan van grote naalden.
Herpak jezelf
Januari 2018, nieuw jaar nieuwe ik, je kent ze wel hé. Goede voornemens noemen ze het. Ik werd ondertussen lid van de Basic-Fit en probeerde mezelf braaf elke dag erheen te slepen. Staan puffen op een crosstrainer om daarna op allerlei apparaten te gaan zitten waar je niets van kent. Daar zit toch iedereen op te wachten, niet? Boring! Ik miste het groepsgevoel, de motivatie, de passie. In februari opende er een CrossFit box in de buurt. Op Facebook zag ik de foto’s voorbij komen van liftende mensen. Hmmm, nieuwsgierig, maar ook onzeker. Ik wil gaan proberen, maar toch ook niet. Toch liet ik me overtuigen en probeerde ik een les. Het duurde enkele lessen voor ik me er begon thuis te voelen. Eén avond per week werden er twee en voor ik het wist, was ik verliefd op de box, de sport en de mensen waarmee ik trainde.
Wat is CrossFit en hoe viel die eerste kennismaking mee? Lees het hier .
Mijn klachten namen af en ik voelde me fitter. De eerste kilo’s vlogen er ook snel vanaf, maar al snel bleef ik staan. Frustrerend, maar omdat ik dit graag deed, bleef ik toch gemotiveerd verder doen. Na een half jaar verhoogde ik de hoeveelheid uren in de box en na een jaar had ik echt het gevoel dat de resultaten zichtbaar werden. Ik deed mijn eerste handenstand ever! Ik moest hiervoor serieus wat grenzen verleggen en raakte meermaals gefrustreerd omdat ik na 6 skill lessen nog steeds een zetje nodig had van de coach. Soit, 25 weken later stond ik alleen op mijn handen! Fier als een gieter en hoewel de lessen altijd beginnen met “Doe dit niet langer dan…” “Let op met…” moet je dan toch altijd overdrijven en overtrainen.
De keerzijde van de medaille
En ook een beetje het aard van het beestje. CrossFit is geen lichte sport en je kun jezelf heel snel overbelasten door niet te luisteren naar je lichaam. Laat dat nu net zijn wat ik niet kan, luisteren naar mijn lichaam. Ondanks alle ongemakken en pijntjes, negeerde ik ze allemaal en ging stijf door. Je ziet je buddy’s PR’s halen en wil ook kunnen wat de rest kan. Het begint allemaal met sporten om gewicht te verliezen, maar na een tijdje was dat niet meer mijn hoofddoel, ik wilde grenzen verleggen en durven. Tot je te ver gaat in het willen en niet kunnen en je lichaam opeens heel hard “NEE!” roept. Je trainingen maak je zo zwaar als je zelf wil. De alternatieven worden je aangeboden, maar dat koppige stemmetje in je hoofd is zeker dat je dit wel kan. Het is een soort strijd die ik met mezelf voer. Zware gewichten tillen is heel stoer, maar als het lichaam er niet klaar voor is, doe je meer kwaad dan goed. Laat dat een les zijn die ik niet meer zal vergeten. Opnieuw naar de dokter, opnieuw het gesprek over grenzen en trainen op maat. Een paar voorschriften voor verder onderzoek en heel wat pijnstilling.
Ondertussen ben ik braaf elke week naar de kinesist aan het gaan. Eentje die me flink met de voeten aan de grond heeft gezet. Sporten is goed, maar overdrijven is dat nooit. Ik tref dan ook zelf alle schuld en denk dat het goed is dat ik keihard op mijn gezicht ging. Accepteren dat je moet trainen met grenzen omdat je lichaam niet mee kan in heel erg moeilijk en zeker geen cadeau. Het voelt een beetje alsof ik alle restjes kreeg toen God ze uitdeelde of zo. Toch is het kiezen tussen leren doseren of terug eindigen op hetzelfde punt als eerder…
Mijn CrossFit abonnement loopt weldra af. Wie zal er winnen, mijn koppigheid of gezond verstand? Wordt vervolgd…
……………………………………………………………………