Wat ze je niet vertellen over ouderschap… Want mama zijn is mooi, maar ook angstaanjagend. We doen allemaal maar wat hoor, er is geen goed of fout. Ik neem je een klein beetje mee in mijn rollercoaster van moederschap en emoties.
Als klein meisje droomde ik altijd over mijn eigen huis en hoe het eruit zou zien. Ik was ook altijd al zeker dat ik het wilde vullen met veel huisdieren en enkele kindjes. En, enkele jaren later blijkt dat ik er niet ver naast zat! Buiten de paarden, heb ik toch mijn droom kunnen waar maken 🙂
Ik werd moeder, en nu?
In 2007 werd ik voor het eerst zwanger, ik vond het heerlijk! Die kleine schopjes en het fantaseren over hoe dit kleine wezentje er zou uitzien… Klopte mijn gevoel en werd het een meisje, of zat er in die bolle buik toch een klein jongetje? Ik las stapels boeken over zwanger zijn, bevallen en opvoeden. Toch kon niets me voorbereiden op wat er ging komen. Na een erg vermoeiende bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede, kreeg ik een klein meisje in mijn armen. Liefde! Dat is wat ik voelde.
Ik denk dat alle ouders dit gevoel meteen herkennen, het is een soort liefde dat je nooit eerder voelde. En het vreemde eraan is, het lijkt alsof het nooit anders was. Van vasthouden, voeden tot verschonen, het ging allemaal vanzelf. Geen houterig gevoel zoals je dat hebt bij andermans kinderen, nee gewoon puur natuur.
Lees: Bevallingsverhaal baby #1 niet zoals gepland!
Onze dochter was een wolk van een baby en sliep overdag heerlijk lang, de borstvoeding ging moeizaam, de eerste dagen was er weinig tot geen melk later werd dat een overproductie. Maar vooral de nachten werden een hel. Inderdaad, een hel… Ik kan het niet anders beschrijven en weet het nog alsof het gisteren was. Iedere avond weer, stipt om 20u werd ze wakker en begon ze te huilen. Vanaf dan was ze ontroostbaar tot diep in de nacht.
Daar sta je dan als ouder, machteloos en moe… Totaal gesloopt werden we, maar gelukkig leerde we elkaar iedere dag weer beter kennen. En na enkele weken, veranderde onze huilbaby in een vrolijke doorslaper! Ik weet nog dat ze de eerste keer doorsliep tot 10u ’s morgens en ik wakker schrok, mijn adem inhield en in haar bedje ging kijken of ze nog ademde. Daar lag ze dan, ons kleine wonder… Heerlijk aan het slapen.
Kan je even veel houden van een tweede kindje?
Lang twijfelde we om voor een tweede kindje te gaan, kun je van een tweede wel net zo veel houden als van je eerste? En is het wel eerlijk dat ze haar aandacht zal moeten verdelen? Maar alleen is ook maar alleen, toch? Het werd wikken en wegen, maar ondanks de zware verbouwingen gingen we toch voor een tweede. De timing hadden we echt niet slechter kunnen kiezen, we hadden geen stromend water, geen verwarming en leefde met onze peuter in een bouwwerf. Toch was het op dat moment dat we beide klaar waren voor een tweede.
Lees ook: Bevallingsverhaal baby #2 zwangerschapsvergiftiging en veel drama
In 2011 maakte we kennis met ons tweede kindje, een zoon. Wat waren wij gezegend met onze koningsdroom. Nu wisten we wat we moesten doen, want we hadden alles al meegemaakt. Helaas werd ook dit weer een heftige periode, slapeloze nachten, sukkelen met voedingen, overprikkeld en huilen… Maar ook genieten van de kleine dingen, grote zusje die een verhaaltje “voorleest” aan haar kersverse broertje. Je kleine baby die voor het eerst naar je lacht. Die heerlijke babygeur, de fiere momentjes bij Kind & Gezin als hij weer gegroeid was. Ons gezin was compleet… Of toch niet?
Lees: Na een dochter kreeg ik 2 jongens. Ik werd een #Boysmom !
Nog een kindje?
In 2012 werd de jongste geboren, hij sloot het rijtje af en maakte ons gezin compleet. Toch is het verschil van twee naar drie kinderen veel moeilijker dan de overgang van één naar twee kinderen.
Lees ook: Ik wil nog een baby! En wat niemand je vertelt voor je kinderen krijgt.
Vooral de ochtenden werden erg chaotisch, want als 3 kinderen honger hebben en je maar 2 handen hebt, wat doe je dan?! Gelukkig rol je er vanzelf in en vind je voor alles een manier. Je past de dutjes van je peuter en baby aan zodat je op tijd aan de schoolpoort staat om grote zus op te halen uit het kleuterklasje. Maxi cosi in de ene hand, peuter die nog niet kan stappen op je andere arm.
Ook boodschappen doen was een heel karwei. Tegenwoordig doe ik dit gewoon op de dagen dat de kinderen op school zijn, maar enkele jaren geleden was dit een hele andere klus. Een peuter in het stoeltje vooraan en een baby in de Maxi Cosi in de kar. De ruimte die over was, daar konden dan de boodschappen liggen 🙂 Ach, ik kan er best om lachen nu. Wat een hectische tijd zeg. Soms kijken mensen me met grote ogen aan als ik ze vertel dat ik 3 kinderen heb. “Hoe doe je dat?” Eerlijk gezegd heb ik geen idee, ik voed ze op vanuit mijn buikgevoel. En hoewel ik meermaals het gevoel heb dat ik faal, hoort ook dat bij ouderschap.
Falen wil zeggen dat je probeert. Het enige wat ik wil is dat mijn kinderen later terugkijken op hun jeugd en kunnen zeggen dat het een leuke tijd was. Dat ze een goede mama en papa hebben en ook weten hoe graag we ze zien. Want die kleine wezentjes zijn de enige op aarde die mijn geduld zo op de proef kunnen stellen, mijn haren recht omhoog laten komen door hun gekibbel, maar ook mijn hart iedere keer weer laten smelten om wie ze zijn en wat ze kunnen. De lieve knuffels die ze geven en de natte kusjes op mijn wang.
Hoewel ik niet perfect ben, weet ik wel heel zeker dat ik leef voor mijn gezin. Ze zijn mijn grootste trots! En er zijn zeker dagen waarop ik het zelf even niet meer weet, ouderschap is soms beangstigend. Er zijn veel situaties waarop je soms zelf geen antwoord weet, maar toch moet je op elke situatie gepast kunnen reageren. Gelukkig is er altijd mijn man op wie ik kan steunen, en andersom is dat natuurlijk ook zo.
Ik heb heel lang gestreefd naar perfectie. Het perfecte huis, de perfecte moeder, perfecte kok, perfect huishouden,… Maar perfect bestaat helemaal niet. Dank u Pinterest, Instagram en Facebook, jullie leggen de lat hoog! Maar perfect is te vermoeiend voor mij. Voortaan wil ik vooral proberen een goede moeder te zijn. “Hoe was je dag lieverd.” En terwijl ik dit vraag, laat ik de afwas even staan en luister ik naar je verhalen.
Mijn hart smelt iedere keer weer als ik een spontane knuffel krijg van mijn kleine jongens “slaap lekker lieve mama”. En daarvoor doe je het, LIEFDE.
………………………………………………………
Werd je geïnspireerd door dit artikel en vond je de informatie nuttig? Deel het dan zeker verder, dat helpt ons en de blog om te groeien(DANKJEWEL)! Tag ook zeker @LIEVELYNEPUNTBE op social media als je aan de slag gaat met één van onze tips. Ik zie het graag voorbij komen en deel het verder!
*Sommige blogs bevatten affiliate linkjes. Door op deze links te klikken en iets te kopen, ontvangt Lievelyne een kleine commissie. Voor jou hangen hier GEEN extra kosten aan vast!
Volg je ons al op Instagram en Facebook?
