Werken in de zorg? Een opleiding als zorgkundige en stage doen in de zorg… 1,5 jaar zijn omgevlogen! Ik weet nog dat ik op de blog schreef dat ik aan de opleiding ging beginnen en hier staan we dan, zoveel maanden later, zoveel ervaring rijker. Het was pittig, de combinatie gezin, werk, studeren en stage is niet gemakkelijk. Vooral het laatste…

Stage in de zorg

Hoewel mijn hart bij kinderen ligt, begon ik toch aan de opleiding zorgkundige in plaats van de richting kinderen. Iets wat ver buiten mijn comfortzone lag. De theorie kreeg ik goed erdoor, maar aan de stages beginnen vroeg wat moed. Hoe ga je om met een ouder zorgbehoevend persoon. Hun naakte lichamen wassen, hen begeleiden van en naar het toilet… Toch hebben net zij onze hulp zo hard nodig en gaat deze job om meer dan alleen maar “achterwerken vegen”. Want dat is wat je te horen krijgt als je vertelt dat je zorgkundige wil worden.

Wat mensen vergeten is dat ouderen ook een hele rugzak bij hebben. Zij hebben een heel leven al achter zich, daar kwam ik achter tijdens de vele gesprekken die ik had met de bewoners van het woon- en zorgcentrum waar ik stage liep. Ik luisterde naar een tengere dame die me vertelde dat ze maar liefst 7 kinderen op de wereld zette, rantsoeneerde tijdens de oorlog, meer dan 60 jaar hard werkte als kleine zelfstandige en ondertussen al 35 jaar alleen was. Haar man had ze heel plots moeten afgeven. En toch klaagt ze weinig, trekt zoveel mogelijk haar plan en laat zich helpen waar het echt nodig is. We staan er te weinig bij stil, maar op een dag zullen wij het zijn die hun plaats in nemen. Met een zwaar hoofd liep ik soms de dubbele deur uit, einde shift voor mij… De bewoner die eerder die dag in tranen uitbarstte omdat het leven voor hem geen zin meer heeft, spookte nog door mijn hoofd. Eenzaam, ondanks het regelmatige bezoek dat hij krijgt… Zo voelen de meeste bewoners zich. Ze wonen namelijk in een huis dat niet hun huis is.

Verdienen zij dan niet onze goede zorgen? Onze moeders die ons op handen hebben gedragen, we laten ze toch niet achter omdat ze oud zijn? Na mijn stage in het rusthuis, kon ik alleen maar hopen dat ik mijn eigen mama er niet heen moet sturen. Dat ik voor haar kan zorgen en ze zo lang mogelijk thuis kan wonen.

Doen ze dan niet hun werk in het rusthuis? Natuurlijk wel, sommige zelfs met heel veel liefde. Ik zag de verpleegster bezorgdheden wegnemen van een angstige oude dame die niet alleen wou zijn. Ze hield haar hand vast en troostte haar. Ik zag de zorgkundige de laatste broek van meneer met de hand wassen omdat die vol stoelgang zat en er geen familie kwam om nieuwe kledij te brengen. Of de poetshulp die een vriendelijk woordje ging babbelen met mevrouw omdat ze al een week geen bezoek had gehad. De logistiek die tot over haar oren in het werk zat en maar overuren opbouwt die ze waarschijnlijk niet kan terugnemen. Allemaal omdat ze werken voor de bewoners.

Mogelijk ook interessant: Wat heb je nodig voor je baby en wat moet er in de kraamkoffer naar het ziekenhuis?

En ik, ik ben de stagiaire en probeer het tempo te volgen! Ik liep de benen van onder mijn lijf. Probeerde zoveel mogelijk informatie op te zuigen en mijn beste beentje voor te zetten, ondanks de hoge druk en mijn vermoeidheid. Soms werd het zo druk dat ik mijn pauze opofferde om de bewoner toch nog te kunnen helpen. 8 uren op je benen staan is toch niet zo erg? Ik zag zorgkundige zo vaak een deel van hun pauze opofferen, omdat de bewoner in nood was en er geen collega was om op te rekenen. De verpleegkundige die de laatste hand legt aan haar papierwerk nadat ze eigenlijk al Uitgebadged was.

Gesloten zorg afdeling

Na een heel deel stage-uren moest ik een verdieping hoger, de gesloten afdeling waar dementie binnensloop bij elke bewoner. Ik was enorm zenuwachtig, want je kan toch geen contact meer leggen met dementerende personen. Welke meerwaarde kon ik ze bieden?

De eerste dagen was ik ook wat terughoudend naar sommige bewoners toe. Ik had al snel ondervonden dat oudjes ondanks hun leeftijd nog stevig kunnen uithalen naar je. Niet omdat je ze niet lief behandeld, maar omdat ze niet begrijpen waarom je in hun persoonlijke ruimte bent gestapt.

Gelukkig beschikt deze verdieping over een sterk team dat met veel liefde en geduld elke bewoner de nodige zorgen biedt. Een groep vrijwilligers die zich elke keer inzet om te helpen met het uitdelen van de maaltijd of gewoon eventjes bij de bewoner gaan zitten en ze de hand vastnemen. Dementie of niet, iedereen kan wel affectie gebruiken. Je leert al snel welke bewoner welke aanpak nodig heeft. Wanneer je moet wegduiken en hoe je kan zorgen dat meneer toch zijn boterhammen opeet in plaats van er huisjes mee te bouwen.

Laat me zeggen dat ik op de gesloten afdeling het meest geleerd heb. Mocht het team me niet zo goed opgevangen hebben, weet ik niet of ik al mijn uren daar had kunnen doen. De zorg is enorm zwaar, maar dankzij de nodige samenwerking onderling, viel het allemaal reuze mee.

Dus mocht je de volgende keer eens willen klagen tegen de verzorgende over een washandje dat niet in de juiste wasmand lag. Of het bed dat niet juist werd opgemaakt. Bedenk je dan eens even dan die 5 minuten misschien gebruikt werden voor andere zorgtaken, zoals het ondersteunen tijdens moeilijke momentjes. Of misschien had de bewoner zin om een mopje te horen? Of wou ze graag haar nagels gelakt om zich weer net zo mooi als vroeger te voelen? En misschien moest de verzorgende dan antwoorden: “Sorry, daar hebben we geen tijd voor.”… Want zij moest namelijk nog wat washandjes opruimen en zorgen dat de bedden kreukvrij worden opgemaakt.

………………………………………

Ondertussen begon ik aan de vervolgopleiding kraamzorg en deed ik ook stage in de thuiszorg. Hoe dat meeviel? Ik vertel het graag de volgende keer.

Volg je ons al op Instagram & Facebook?