Donderdag, 19 januari 2012 om 5u20

De wekker doet zijn ding, ik “snooze”

Dagelijks ritueel tot Elf me vriendelijk doch kordaat uit bed stampt.

Een blik op de kalender laat me weten dat het vandaag D-day is, “ons ei” zou volgens de dokter vandaag breken. Met een “lang gat” en een stille hoop dat “ons ei” wel degelijk vandaag gaat breken het wellicht een korte werkdag zou kunnen zijn inclusief verlengd weekend, wat een timing!

Kort samengevat, 19 januari?

Nope, geen dochter te bespeuren of toch niet waar we ze willen hebben.

Vrijdag, 20 januari om 5u20

De wekker doet zijn ding, ik “snooze”

Dagelijks ritueel tot Elf me vriendelijk doch kordaat uit bed stampt.

Een blik op de kalender beneden laat me weten dat het gisteren D-day was, “ons ei” zou gisteren gebroken moeten zijn volgens de dokter… nu ja ik maak me weinig tot geen zorgen gezien het om een dochter gaat, ONZE dochter dan nog wel, en op tijd komen met dames is een utopie!

De dag kruipt voorbij, iedere minuut check ik mijn gsm of ik geen bericht of gemiste oproep had. Rond de middag bel ik Elf eventjes op om haar stem te horen en te polsen hoe het met haar gaat.

Tijdens het gesprek wisselen we enkele nieuwtjes uit, op een bepaald moment vraag ik hoe het gesteld is met “ons ei”

Het antwoord dat ik kreeg was geruststellend, alles in orde, beetje rugpijn en op geregelde tijdstippen naar het toilet moet gaan (rugpijn was niets nieuws alsook de geregelde tijdstippen van dat toiletbezoek, in een straal van 20km rond ons huis hebben we ongetwijfeld alle toiletten gezien).

Geruststellend gesprek? Check!

Geruststellende woordjes? Check!

17u40, ik kom thuis en zie Elf in de zetel zitten samen met “chef-chef” aka mijn schoonmoeder.

Op mijn vraag hoe het gesteld is met “ons ei” hoef ik geen antwoord, de manier hoe ze in de zetel zit baart me geen zorgen. Het kleine, horizontale streepje (nog geen 5mm.) tussen de onderlip en kin spreken boekdelen!!

(Voor buitenstaanders is dat kleine streepje niet te zien noch op te merken, geen paniek Elf, uw geheim was veilig bij mij)

Op mijn vraag wat er scheelt krijg ik het nieuws dat ze op geregelde tijdstippen naar het toilet moet, deze tijdstippen heeft ze netjes bijgehouden en na een tijdje bleek, dat de tijden tussen de toiletbezoeken steeds korter werden en deze “toiletbezoekjes” eigenlijk weeën waren.

Ze heeft me deze middag bewust niets laten weten aan de telefoon gezien ik langs de weg zit en me zo geen druk of ongerustheid wou geven (#gemengdgevoel #dankbaar)

Chef-chef verlaat het pand, Elf en ik bespreken de mogelijkheden, planning en de opties voor de eventuele bevalling.

Na een telefoontje naar de materniteit blijkt dat we best thuis blijven tot weeën een interval hebben onder de 6 minuten.

Rond 21u45 is het van dat, de weeën duiken onder de 6 minuten en we beslissen om af te zakken naar het ziekenhuis 3km verder.

Het aanmelden aan de spoedingang verliep niet volgens plan, totaal niet zelfs en het gesprek via de parlofoon verliep als volgt.

Ik: Een beleefde doch stevige druk op de bel

parlofoon: Een krakende vrouwelijk stem die antwoord : jaaa ?

Ik: Goedenavond mevrouw, we hadden daarstraks telefonisch contact betreft de bevalling van mijn vrouw ?

Krakende parlofoon: jaaa en ?

Ik: Wel, we staan hier aan de spoedingang want de weeën zitten onder de 6 min zoals u ons telefonisch mededeelde.

Krakende parlofoon: jaaa en ?

Ik: 2 big mac’s en een happy meal!! Doe. Die. Deur. Open.

Krakende parlofoon: Stilte en na een paar seconden het elektronisch slot dat verlossend klikt.

Eens binnen, de traditionele zaken afhandelen zoals SIS-kaart uitlezen, dossier aanmaken, Elf op een bed plaatsen en een beetje verder verbinden met een “monitor”

Even later werden we naar het verloskwartier gebracht, volgens de vroedvrouw hadden we geluk want we waren de enigste op de afdeling!!

Nvdr. Elf/zwangere vrouw er op wijzen dat de bevalling heel vlotjes zal verlopen gezien er toch “perslucht” aanwezig is op de kamer is geen goed idee!!

Iets voor 23u00 betreden we de verloskamer, het betreft hier een zeer ruime kamer, uitgerust met TV, radio, ruim douchecomplex, een heel grote plastic bal waar ik niet mee mag spelen, jacuzzi en een pracht van een relaxstoel.

Euh mijnheer, de bevalling gaat niet meer voor vandaag of vannacht zijn, neem anders plaats in die relaxstoel en probeer wat te slapen, u zult uw krachten nodig hebben… zo gezegd zo gedaan!

zaterdag 21 januari 2012

7u17

Men rijd 2 karretjes binnen. Één karretje met mijn ontbijt en één karretje met een reeks scharen, pincetten, naalden en tangen die men ging gebruiken voor weet ik veel.

Toegegeven, het ontbijt was zeer royaal, vooral de koffie.

Enkele ogenblikken later bleek dat de epidurale niet werkt, verdere pogingen om verdoving toe te dienen falen ook dus zal het een “natuurlijke” bevalling worden!

9u30

De vroedvrouw en een verpleegster komen binnen.

Goede morgen! We zijn hier om het water te breken.

–Ela… de boel breken? En ik dan?–

9u31

Zo mevrouw, uw water is gebroken!

–Euh, nu al?–

De bevalling gaat van start gaan. Dr. Mortier is er vandaag niet, zijn dienst zit er op dus zal Dr. Cooremans u helpen.

Tussen 9u31 en de geboorte van onze dochter zit er een behoorlijke tijd waar ik, als man, totaal nutteloos/hulpeloos/machteloos was.

De vrouw en liefde van mijn leven ligt op bed, na een blijkbaar lange vermoeiende nacht, te bevallen. Geen epidurale, de vermoeid en hongerig. (#hangry)

Het enigste nuttige dat ik op dat moment kan doen is zwijgen en haar hand vast houden.

In realiteit komt het er als man gewoon op neer de vrouw gelijk te geven en hopen dat ze uw hand niet breekt, want verdomme,een zwangere vrouw heeft ontzettend veel kracht!!

Ondertussen werd het voorgerecht opgediend, een garnaal en kaaskroket op een bedje van verse groentjes.

Plots… ja goed zo Joyce, het is er bijna!! we zien reeds het hoofdje en de baby heeft een flinke bos haar!!

Blijven persen!! jaa… goed zo, steek nu maar uw handen tussen uw benen!

Voel je de baby Joyce? Waarop ik Elf bevestigend zie knikken.

Goed zo, neem nu maar uw kind vast en leg ze maar op u, proficiat!! het is een meisje.

Ondertussen staar ik naar dat kind, mijn kind, ons kind -YOURI- goh, mijn dochter, zo had ik een geboorte niet verwacht -YOURI- ik ben nu dus officieel vader! Hopelijk zal alles goed lukken met ons? Dit is toch wel het beste wat ik in mijn heb tot nu toe.

HEY YOURI !!!

ik draai mijn hoofd naar rechts en zie Elf roepen naar me en vraag haar wat er is.

Ah zegt ze, toch nog, de vroedvrouw roept achter je!!

Ik kijk naar links en zie de vroedvrouw met een schaar in haar handen en vraagt of ik de navelstreng wil doorknippen?

Natuurlijk wil ik dat!! ik neem die schaar vast en knip netjes tussen de 2 knijptangen die op de navelstreng zitten. Voor diegene die nog geen navelstreng hebben door geknipt voelt het eigenlijk aan alsof men een stukje calamar knipt.

Eens gedaan begint mijn besef terug te werken en neem ik een eerste foto van Elf en mijn dochter Oona genaamd.

Die foto staat heden ten dagen nog steeds op mijn netvlies gebrand. Oona die uitgebreid haar longen en stembanden test en Elf die ligt te huilen en lachen van geluk.

Kort daarna nemen ze Oona eventjes ter zijde voor wat peptalk,wegen, haar kammen en drogen.

Oona is in het bezit van 10 vingers en 10 tenen en weegt een flinke 3kg 470 op 48cm lang

 

Nvdr. Vragen achter een handleiding of achter “de doos” voor de garantie is geen goed idee.

Na de verzorging en co worden we begeleid naar de afdeling materniteit, beiden fier als een pauw en we ontvangen tal van complimentjes onderweg van de passanten.

 

YOURI