Zwanger zijn gaat niet altijd over rozen. Ik vertel jullie graag hoe die tweede zwangerschap verliep, dat was niet zonder drama 🙂

In 2010 kochten we onze eerste woning, er werd hier dus dubbel geklust 😉 Baby nummer 2 zou zijn intrede maken in juli 2011! Er moest nog erg veel gebeuren in huis, dus we konden ons maar beter haasten!

Vergeleken met de eerste zwangerschap, was deze veel zwaarder. Ik werkte ook nog full time en met een kleutertje in huis kan je niet rusten zoals je dat bij je eerste wel kon. Ook de verbouwingen zorgde voor de nodige stress. Toch genoot ik ook deze keer weer van elke beweging die er gemaakt werd. Ik fantaseerde over hoe hij of zij eruit zou zien en ook deze keer lieten we ons verrassen door het geslacht. Het maakte ook niets uit, maar ik had wel het gevoel dat het een jongetje zou worden. Hij/kreeg voorlopig de bijnaam “Smurf”.

De eerste echo kreeg ik op 9 weken zwangerschap. Mooi op schema en een stevige hartslag, oef! Een zwangerschapsbuikje had ik al veel sneller, we hebben dus niet te lang gewacht met het goede nieuws te verkondigen.

Gelukkig bleef ik ook deze zwangerschap gespaard van misselijkheid en braken. Je ziet het in elke film, de zwangere vrouw die over de wc-pot hangt. Not me, ik was gewoon ’s morgens even mottig, at dan wat gummies en na de lunch voelde ik me weer prima. Buiten de vermoeidheid voelde ik me eigenlijk prima de eerste tijd.

Slecht nieuws…

Een week voor de feestdagen, een telefoontje van het ziekenhuis… De resultaten van de triple-test waren binnen. Ze begon met het goede nieuws, er was geen verhoogde kans op Down-syndroom. Ik was toch wel opgelucht met het nieuws, tot ze begon met het slechte nieuws. Er was een verhoogde kans op Spina Bifida. Ik weet dat dit nieuws heel hard aankwam, ook al probeerde ze me gerust te stellen. Ze zei ook dat er door de feestdagen geen plaats was voor een afspraak. Ze zette de afspraak vast na de feestdagen op 21 januari 2011. De echo zou ook gedaan worden door een andere gynaecoloog uit Leuven, gespecialiseerd in “Foetale echografie”. Er zijn heel wat traantjes gevloeid voordat ik eindelijk op controle kon. Vooraf moet je toch wel de nodige “Wat als” gesprekken voeren met je partner. Dit kleine wezentje had ondertussen al een hartslag en zou weldra gaan schoppen… Allerlei gedachten en senario’s flitsen er door je hoofd.

Je gaat dan ook surfen op het net naar “Spina Bifida”. Wat is het precies? En dan kom je zoveel informatie tegen die je alles in vraag doen stellen. Dus de dagen gingen erg traag voorbij, maar ik probeerde positief te blijven.

Op 21 januari ging ik samen met mijn man naar het ziekenhuis voor een 2e echo, op dat moment was ik 17weken en 2 dagen. Alles werd uitgebreid gecontroleerd en na een kleine stilte kwam dan eindelijk het verlossende nieuws, alles was goed! Ik was erg opgelucht. Eindelijk kon ik weer genieten!

Mijn man werkte hard om het kamertje op tijd af te krijgen. Dat was nodig, want het was op dat moment nog een badkamertje! Er was heel veel werk, maar uiteindelijk zag het erg schattig uit! Mijn man deed alles zelf, zonder enige ervaring. SUPERMAN!

Omdat de eerste bevalling een keizersnede was, besliste de gynaecoloog dat het beter was om deze baby ook via een keizersnede ter wereld te laten komen. Ik was meteen teleurgesteld en heb een lang gesprek met haar gehad. Natuurlijk gaat de veiligheid van de baby voor, de keizersnede zou plaatsvinden op 29 juni 2011 om 10.24 uur. Ik ging op zoek naar middeltjes om een natuurlijke bevalling op gang te helpen en kwam uit bij Frambozenbladthee. Ik ging meteen naar de natuurwinkel en zij adviseerde me om ermee te beginnen vanaf 34 weken. Dus dat deed ik, ik dronk deze thee elke dag 3 ×. Frambozenblad versterk de weeën en zorgt er dus voor dat ze krachtig doorzetten. Ook zou het de kans op bloedingen verminderen.

Mijn voeten veranderden vanaf 21 weken ook in dinosauruspoten, ze deden verschrikkelijk pijn! Vanaf 34 weken kreeg ik geen schoenen meer aan. Gelukkig was het zomer en was er één paar teenslippers die ik nog aan kreeg! Daar liep ik dan, met 30 kilo extra gewicht, op mijn laatste paar slippers…

(Na baby nummer 3 raakte ik alles weer kwijt hoor, hier lees je hoe)

Op 15 juni 2011 had ik mijn 38 weken controle. Mijn schoonzusje(trotse meter van buiksmurf) ging met me mee en ik weet nog dat ik het bloedheet had en echt klaar was met het zwanger zijn. Het was allemaal zo zwaar, zeker met de warmte. Ik moest aan de monitor en zei nog tegen mijn schoonzusje “Ik hoop dat ze me hier houden en ik mag bevallen want ik ben het zo beu”. En ja hoor, de gynaecoloog onderzocht me en ze maakte zich een beetje zorgen. Ze vertelde me dat ik Pre-eclampsie had(in gewone mensentaal heet dat zwangerschap vergiftiging, mooi hé?). Het was beter dat de baby nu zou komen. Het gewicht zat goed en het was niet nodig onnodig risico’s te nemen. Ik vertrouwde op haar dus maakte me niet te ongerust. Ze vroeg me of ik mijn spullen wou ophalen thuis en dan mocht ik overnachten op de MIC (Maternele Intensieve Zorgen). De keizersnede werd verplaatst naar 17 juni 2011. Omdat ik echt niet nog eens een keizersnede wou, had ik opnieuw een lang gesprek met haar. Ze begreep me en stelde voor dat ze me even zou strippen(losmaken van de vliezen) en ik dan de volgende morgen gewoon zou binnenkomen op de verlosafdeling voor een inductie. Hiervoor zouden ze een licht opwekkend middel gebruiken vanwege het litteken van de keizersnede.

De volgende ochtend kwam ik aan in de verloskamer en kwam een andere arts me vragen om mee te doen aan een test. Dit was om een beter beeld te krijgen van pre-eclampsie. Hoewel ik hier echt geen zin in had, was het misschien toch wel nuttig om het wel te doen dus daar ging ik. Na een uur kon ik terug naar de kamer en nog even later was mijn gynaecoloog daar met de nodige uitleg en ging ze van start. Ze zei me dat ik niet teveel moest hopen dat het zou werken omdat het een licht middel was, meer kon ze niet geven in verband met mijn litteken van de keizersnede. Ze had bijna gedaan met haar shift en dan zou ze even pauze nemen en terug komen kijken. Maar zover is het niet meer gekomen, de weeën kwamen stevig op gang!

Het ene moment lag ik nog de pijn te verbijten op mijn zij in het hatelijke bed met te harde matras. Overal kabeltjes, een monitor op het hoofdje van de baby, waardoor je dus niet teveel kon bewegen. Een infuus in mijn hand, honger en dorst… Mijn man had ik ondertussen naar beneden gestuurd zodat hij iets te eten kon gaan halen voor zichzelf. Want het was niet omdat ik eetverbod kreeg dat hij honger moest lijden. Toch? De bevalling kon namelijk nog lang duren, dacht ik… Hij was nog niet tegoei binnen toen de vroedvrouw me wou keren van zij naar rug, zodat ik beter kon ontspannen. Hoewel ik liever had dat ze me gewoon met rust liet, ging ik toch braaf op mijn rug liggen. Ze verliet de kamer, mijn man begon aan zijn broodje en opeens kwam er een hevige pijn op. Ik begon op dat moment toch te roepen van pijn, mijn man schaamde zich waarschijnlijk en riep “Sstt schatje, rustig”. De vroedvrouw keerde terug, ze had me vriendelijk horen roepen en controleerde even. “Meneer, ruim uw broodje maar op, het is zover.”

Hij kon het even niet geloven, maar schakelde snel om. Het bed werd getransformeerd van ligbed tot bevallingsbed in enkele seconden verschenen er voetsteunen en verdwenen er andere stukken van het bed. Transformers, daar deed het me aan denken!

Pijn, heel veel pijn

Tijdens het persen was de pijn niet te beschrijven. Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei “Waarom doe je ook zoiets?! Dit doe je nooit meer!! Wat een pijn, ik scheur in 2!” (Allemaal leugens want nummer drie kondigde zich sneller aan dan verwacht). Het enige wat je dan kan doen is “Grote hap lucht en duwen, duwen, duwen,…” Op bevel van de vroedvrouw en assistent die op dat moment met me in de kamer stonden. Mijn man aan mijn zijde die me beloofde dat het bijna gedaan was, het hoofdje was er al. Ik geloofde hem toen hij zei “Nog één keertje en hij of zij is er!” En inderdaad, een grote hap lucht en een knip later hoorde we onze baby voor het eerst huilen. Het warme, glibberige lijfje werd op mij gelegd en zonder dat iemand het geslacht verklapte, mocht ik zelf even voelen tussen de beentjes. “Een jongen, we hebben een zoon.” Zuchtte ik opgelucht. Zelf was ik verder helemaal van de kaart, mijn ogen gingen niet meer open en brandde van pijn. Mijn lichaam was lam en ik wilde op dat moment gewoon even met rust gelaten worden. Samen met onze nieuwe baby gewoon even rustig op adem komen.

Helaas volgde er nog het hechten, dit leek eeuwig te duren. Ondertussen kwam ik ook bij en merkte ik een wondje aan het hoofdje van onze zoon. Mijn hart stond even stil, niemand had een verklaring voor het wondje en het kostte dan ook wat moeite om me gerust te stellen. Later bleek dit het gevolg te zijn van de elektrode die hij op zijn hoofdje kreeg. Ondanks alles stelde onze zoon het goed en kon hij even later kennismaken met zijn grote zus. Het gezinnetje compleet, of toch niet?

………………………………………………………

Het verhaal heeft nog een vervolg, maar voorlopig heb ik me met dit stukje al voldoende blootgegeven…