Iedereen vraagt me altijd maar “Hoe doe je het toch met 3 kinderen nog werken, stage, school, bloggen, trainen en je huishouden runnen?” Tegenwoordig sta ik er zelf niet meer bij stil. Dat we een druk leven hebben staat als een paal boven water, maar ik ben het al gewoon. Mijn wallen horen bij mijn dagelijkse look, haha…
Maar één ding is zeker, het afgelopen anderhalf jaar was zeker niet mogelijk zonder mijn man. Hier thuis run ik het huishouden, doe de boodschappen, de was, maak eten, Verzorg de huisdieren, breng de kinderen naar afspraakjes,… Maar papa kan dat ook en neemt ook over als dat moet. Vooral op zaterdag, dan werk ik de hele dag en gaat hij met de oudste naar de basketbal wedstrijden, zelfs op verre verplaatsing. Balen dat ik daar niet kan bij zijn. Ik kan hem werkelijk alles vragen, alleen strijken zal hij niet doen. Hij kan het wel, maar weigert het 🙂
Tijdens mijn opleiding was ik maandag, dinsdag en donderdagavond niet thuis. En vaak had ik op woensdagavond ook nog les. Na mijn werk moest ik dan snel naar huis, even iets koken voor onze kroost en dan snel door richting school. Rond 23u kwam ik terug thuis en maakte dan nog de brooddoosjes. Meestal deden we dit samen en was dat nog even een momentje dat we onze dag konden overlopen samen. Daarna kroop ik dan uitgeteld in bed om de dag erna alles te herhalen. Mijn vrije dagen vulde ik op met stage, ook als ik enkele uren vrij had ’s avonds, zorgpak aan en gaan! Als motivatie stuur je dan af en toe een selfie naar je klasgenoot om even een boost te geven en te krijgen. Merci maatje!
Lees ook mijn ervaring als stagiaire in de zorg
Tegenwoordig is mijn eerste cursus afgerond en moet ik enkel nog een deel stage lopen. Wel begon ik recent met de vervolgopleiding, één avond per week en opnieuw een reeks stage-uren. Het begint wat door te wegen en ik besef nu toch wel dat iedereen hier thuis veel opofferingen maakte voor de opleiding die ik volg. Maar soms heb je een missie, al lijk ik soms mijn doel te vergeten.
Als verzetje probeer ik toch 2 keer per week te gaan CrossFitten. Al lukt me dat niet eens elke week, dan moet ik tevreden zijn met één keer. Even alles geven, om de box(gym) terug te verlaten met een leeg hoofd. Ik viel ook eventjes enkele kilo’s af dankzij al dat sleuren aan die gewichten, VUISTJE! Hetzelfde voor mijn man, hij gaat ook 3 maal per week even langs de box, ontstressen neem ik aan 😉
Hectisch
Dat is licht uitgedrukt. Al zijn we het precies al gewend. ‘S morgens word ik vermoeid wakker met zware benen en pijnlijke spieren. En op dezelfde manier kruip ik ’s avonds terug in bed. “Hé Evelyne, zullen we een keer afspreken? ” “Ja leuk, wat denk je van ergens midden 2019? Dan heb ik wel een gaatje in mijn agenda! ”
Ik heb echt het gevoel dat mijn sociaal leven momenteel even op pauze staat. Al mijn vrije tijd wil ik nu enkel aan de kinderen geven en wat over is, gaat integraal naar manlief:) Tegenwoordig schaam ik me ook niet om lelijk voor de schoolpoort te staan. Ik ben soms al gewoon blij dat ik er op tijd raak. Op topdagen zal ik mijn stijltang nog eens uithalen en extra moeite doen om mijn wallen weg te werken. Natuurlijk kom je net op die dagen geen bekenden tegen. Haha!
Wat niet wil zeggen dat ik niet trots ben, want dat ben ik wel. Niet alleen op mezelf, maar ook op de man achter mij. Bij elke planning die ik maak, zal hij er altijd staan met zijn onzichtbare spandoek… Of met een vangnetje, mocht het misgaan. Het is net daarom dat we met elkaar trouwde. Want zo werkt een huwelijk toch? Geven, nemen, het soms oneens zijn, maar toch houden van.
Meermaals stonden me de tranen in de ogen, alles werd teveel. Ik zag door de bomen het bos niet meer, zeker als de kinderen me opeens zo hard nodig hadden en ik er niet voor ze was. Maar ook de opleiding zelf, niet alleen fysiek zware stages, ook mentaal. Ik ben iemand die zich de dingen heel erg kan aantrekken. Ouderen die tranen laten omdat ze levensmoe zijn, vaak uit eenzaamheid.. Of de bewoner die je maandagavond in bed legt en er niet meer is als je de volgende shift weer aan het werk gaat. Werken in de zorg, het lijkt mooi… De waarheid is dat verpleegsters, zorgkundige, … Veel meer krediet verdienen dan ze werkelijk krijgen. Dagelijks zorgen ze voor anderen en dit aan een hoog tempo met enorm veel druk. Het is vlieg en trekwerk, maar ze doen het en vele van hun met veel liefde voor het vak. Nog eventjes doorbijten, de eindstreep nadert!
Op de vraag “Wat ga je doen na je opleiding?” wist ik niet meteen een antwoord. Ondertussen weet ik dat wel: Even heel hard op de rem drukken en tijd maken voor iedereen, vooral mijn gezin. Daarna worden er knopen doorgehakt.
Dus zo doe ik dat allemaal… Alle ballen in de lucht houden?
…………………………………………………………..
Volg je ons als op Instagram?
Onder de hashtag #NietperfectWelgelukkig plaats ik een eerlijke blog, want niet perfect is ook oké. Ik ben ook moe, niet elke dag vrolijk en faal vaak in het opvoeden. Ik durf ook diepvries pizza te maken omdat ik eens een dag geen inspiratie had en mijn wasmand loopt meermaals over door gebrek aan tijd. #NietperfectWelgelukkig