Dadlife… Of hoe een jonge man de eerste stappen zet in het opvoeden van een kind. (Of toch een goede poging doet om deze te realiseren). Hoe of welke pogingen ik doe laat ik hier weten op een blog, wat tevens een eerste keer is voor mij om een “blog” neer te typen, of wederom een poging doet tot.
DEEL 1
The prequel
Ik ben dus Youri,op de dag van dit schrijven ben ik 37,5 jaar oud, beroepsmatig vrachtwagenchauffeur in de recyclage sector. Ik hou van eten, drinken, plezier maken, shoppen, lezen en fotografie. Momenteel ben ik bezig met avondopleiding Arabisch (zodra ik weet waarom ik net die taal gekozen heb laat ik het jullie weten)
Sinds 2013 (of zo… Het juiste jaar ontglipt me nu even, ik zeg deze dus onder het motto : De tijd gaat snel als je elkaar graag ziet) gehuwd met Joyce. Ik kan haar het best omschrijven als een pittige dame, die houdt van plezier maken, shoppen, bakken en koken. Ze heeft tijdens een avondopleiding naaien en kindergrime onder de knie gekregen. Alsook de opleiding tot MUA (Make Up Artist).
Joyce is in feite mijn beste vriend, de liefde van mijn leven, mijn
echtgenote, moeder van mijn/ons kind en tevens de grootste nagel van mijn
doodskist !!!
En ja waar beginnen we… Simpel, “In den beginne”
Het begin
Op een doorsnee dag op het werk ga ik het bureau binnen voor de afhandeling van de dagelijkse papieren. Het moment dat ik de deur open trek zie ik een nieuwe werkkracht achter het bureau zitten, het moment dat onze blikken elkaar kruisten ontstond er een soort vonkje.
Dat vonkje was op zich wel vreemd om te ervaren gezien ik een gehuwde man was en zij ook samen woonde met haar vriend. (Dit even ter zijde en verder geen aandacht meer aan besteed.)
Dagen later… Ik stap de slager binnen en loop dus letterlijk totaal en frontaal terug tegen Joyce, na enkele acrobatische handelingen (waar een doorsnee acrobaat jaloers op zou zijn.) slagen we er in om al haar fijne vleeswaren te redden van een valpartij. We kijken elkaar aan, lachen vriendelijk en van mijn kant ervaar ik dat dat klein onbenullig vonkje van eerder deze week omslaat in een heus vuur dat wild om me heen begint te laaien.
De weken die volgden begonnen onze paden steeds meer en meer te kruisen. Toegegeven, we zorgden ook wel dat deze wat meer kruisten. Een heuse tijd en enkele gestolen momenten later kwam van haar kant dus ook de bevestiging dat ook zij dat vonkje voelde de eerste keer dat onze
blikken kruisten en dat ook zij met dat ongecontroleerde vuur zit sinds ik haar fijne vleeswaren redde van een gewisse valpartij bij de slager.
Na nog een tijd en enkele onschuldige gestolen momenten(enkele personeelsfeesten zaten er ook wel tussen.) Kwam de grap boven water : Weet je wat ? We laten onze huidige partners zitten en we beginnen samen opnieuw!!! Tja … in de films lukt het toch ?
Om een lang verhaal, met veel moeite, miserie en gesukkel kort te maken. Hebben we beide onze partners verlaten en zijn we samen gaan hokken. (We spreken van eind 2008!). Het was inderdaad zoals een sprookje, liefde, passie, gesukkel en enkele dolle fratsen later zijn we een “happy couple“.
De weken, maanden en jaren vliegen voorbij en voor we het weten zitten we gezellig wat te kletsen op een of andere plaats. We spreken heel voorzichtig onze kinderwens uit. Het komt er op neer dat we beide kinderen willen… 1 kind, een meisje met genoeg pit en energie om de huidige bekende wereld plat te leggen! We bespreken ook dat er gestopt zal worden met de anticonceptie. Mijn enige voorwaarde voor het stoppen met de anticonceptie was : IK moet/wil het niet weten. Joyce stopt dus wanneer ze wil, wanneer ze er klaar voor is. We laten de natuur zijn vrije loop ,zonder enige vorm van “productie-stress”.
Zo gezegd zo gedaan
Op een bepaalde dag toen ik thuis kwam van het werk, stond ze breed te grijnzen. Ik, onmiddellijk op mijn hoede want ik ken ze op de draad, beducht voor één of andere frats die ze gepland heeft!(bv de de inhoud van de fles douchegel veranderen door bodymilk is er
één van!) Ze stak me een thermometer in mijn handen, zo op eerste zicht een nieuw soort digitale, met 2 kleine displays en 2 kleine blauwe kruisjes op die display. Ik keek haar vragend aan en meteen stelde ik de praktische vraag : “Euh… Schat, heb je soms geen handleiding van dit ding ? want ik snap het niet.” Ze lacht naar me, duwt me 2 kleine sokjes in mijn hand, een kleine fopspeen
van Difrax en kust me volop op de mond en fluistert in mijn oor dat zij/wij zwanger zijn! De volgende zin duurt in werkelijkheid 2 seconden maar in mijn hoofd, uren die voorbij gaan. “Zwanger? Wij ? Ik word vader ?” Euh … handleiding ergens? HOERA, kan ik
dat? TWIJFEL, weet ik genoeg? TROTS, hoe ga ik dat doen? BEN IK ER KLAAR VOOR? Hoe gaan wij dat doen? MOET IK DAN MIJN SPEELGOED DELEN?
Oké, ik ben zonder noemenswaardige slagen of stoten behoorlijk volwassen geworden. Joyce en ik zijn een stevig team … WE KUNNEN DIT !!!
Het verhaal gaat verder als jullie dit willen, na de deze prequel komt DEEL 2, de inleiding of beter gezegd de aanloop naar de geboorte, nog 9 maanden waar ik – voor mij – een totaal onbekende wereld induik, die ik tot voor kort nog een ver-van-mijn-bedshow vond … Bekijk het alsof men u ergens midden in Bombay dropt, onbekende taal en geschrift en het enige dat beschikbaar is, is een stafkaart van Gent-centrum (die daar totaal onbruikbaar is) en de liefde van mijn leven naast me die wel behoorlijk op de hoogte is van die zaken…
