Ga even met me mee in de tijd, bijna 9 jaar geleden om precies te zijn. Mijn man en ik hadden net ons eerste appartementje gehuurd en toen kwam het verlangen naar een kindje. Ik was op dat moment net 20 jaar en droomde al zo lang van een gezinnetje. In november 2007 deed ik mijn eerste zwangerschapstest en die vertoonde een licht maar toch duidelijk streepje : ZWANGER ! Ik maakte meteen een afspraak voor een bloedtest en ook die bevestigde het nieuws. Dus ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog, ik had er geen idee van of dit een echo moest zijn of een gewone consultatie. De dame aan de lijn plande het in en op iets meer dan 7 weken ging ik met mijn man (toen nog vriend) naar het ziekenhuis voor een eerste afspraak met de gynaecoloog.
Hoewel deze afspraak een beetje raar verliep door het feit dat er een echo gepland was en dit eigenlijk niet kon volgens de dokter, waren we toch erg blij met de eerste blik op onze baby. Het hartje klopte en alles zag er goed uit. De volgende afspraak werd ingepland bij een andere gynaecoloog, een vrouw.
De zwangerschap verliep goed, ik was wel erg vermoeid en krijg last van uitslag. Mijn haren hadden ook een eigen wil gekregen en de kilo’s vlogen eraan 🙂 Mijn man kon ook vaak genoeg naar de nachtwinkel als ik weer eens een goestingske kreeg.
Toen ik 13 weken was kreeg ik mijn officiële eerste echo. Je kon al duidelijk een mensje zien nu. Een klein neusje, een mondje, handjes, voetjes… Alles was al perfect zichtbaar ♡
Op 18 weken kon ik duidelijk de eerste schopjes voelen ! Op 19 weken voelde papa het ook. Onze oudste was wel echt een schoppertje, heerlijk vond ik het om in bed te liggen ’s avonds en dan al die bewegingen te voelen. Ik en de baby, helemaal van mij alleen ! Ik las dan altijd in de vele boeken die ik had over zwangerschap en bevalling. Ik maakte een plan in mijn hoofd van hoe ik het wou en was zeker dat ik het kon zonder een epidurale ! Ik zou een sterke vrouw zijn !
Rond 26 weken werd het werken al snel te zwaar, ik was moe en had erg zware benen. In de laatste weken van de zwangerschap waren mijn voeten ook erg gezwollen.
Mijn uitgerekende datum was 29 augustus 2008. Op 28 augustus werd ik ’s morgens wakker om iets na 10u, ik stapte uit bed en hoorde opeens een knak gevolgd door wat water verlies. Ik wist meteen hoe laat het was, babytijd !
Ik belde mijn man op zijn werk en beide waren we wat zenuwachtig voor wat er ging komen. Ik nam nog een douche, maakte de rest van de koffer en at snel een banaan. We vertrokken een uur erna naar het ziekenhuis en wisten niet eens waarheen… We wandelde dus maar gewoon door de hoofdingang, helemaal naar boven met de trappen en dan nog een lange gang door. Mijn voeten stonden op springen en ik weet dat een oudere dame me nog aansprak met de vraag “meisje ga je bevallen ? Je moet toch niet meer wandelen dan, het is een schande dat je zo moet lopen.” Ze bedoelde het heel lief, maar niemand kon er denk ik iets aan doen dat wij niet wisten waarheen 🙂
Toen we eindelijk aankwamen op de bestemming, bleek dat het de verkeerde bestemming was ! We moesten helemaal terug en dan een heel andere weg nemen. De verpleegster liep met ons mee en vroeg me nog of ik een rolstoel wilde. De supervrouw in me antwoordde “Nee hoor, het gaat wel”. Maar het ging helemaal niet, ik was buiten adem, mijn benen stonden ondertussen in brand en ik was op van de zenuwen.
Eindelijk aangekomen, kreeg ik een kamertje toegewezen en een schortje om aan te trekken. Ik werd onderzocht en aan de monitor gelegd. Geen wee te bespeuren en 0,5 cm opening. Na een half uur zouden ze me komen afkoppelen van de monitor, maar helaas gebeurde dat niet, tijdens de hele arbeid bleef ik aan mijn bed geplakt door dat stomme ding. Het was niet zoals alle boeken het beschreven, geen bal om op te zitten, geen bad om in te liggen… Gewoon ik en het bed…
Om 14u kwamen ze me een pilletje geven om de weeën op te wekken. Ik had het gevoel dat nu het echte werk zou beginnen, maar ook dat was niet zoals gedroomd… Ik kreeg wel lichte weeën en dacht zeker dat er om 18u toch al wat vordering was. De assistent controleerde of er al opening was, maar niets ! Hij besloot om de vliezen te breken en ging daarbij niet voorzichtig te werk. Het had wel effect want even later zat ik met hevige weeën en wist ik me geen houding meer aan te nemen. Even later kwamen ze een blaassonde plaatsen en een inwendige monitor. Baby had stoelgang gemaakt in het vruchtwater en moest dus goed in de gaten gehouden worden. Ook konden ze op deze manier meteen ingrijpen als er een keizersnede moest gebeuren.
Er werd me gevraagd om op mijn linkerzij te gaan liggen. Dit was een erg ongemakkelijke positie, zeker met al die kabeltjes en brandende blaassonde. Ik pufte en kneep in de matras, hopend dat het de weeën dragelijk zou maken. Wij vrouwen hebben geen epidurale nodig met al onze superkrachten! Of wil ik toch een epidurale ? Auw auw, puf puf…
Rond 21u kwam de vroedvrouw nog eens langs om te controleren of er al vordering was. Geen vordering dus werd er opnieuw iets toegediend om de weeën wat heviger te maken.
23u30 bezoek van de gynaecoloog. Ze controleert of er opening is, maar tot mijn verbazing schoot het niet op. Al dat puffen voor niets ? Dat kan toch niet ? Ze zag meteen dat ik erg moe was en een beetje wanhopig. Ze stelde me voor om toch een epidurale te nemen omdat het zeker niet voor morgenmiddag ging zijn. Met een epidurale zou ik dan wat kunnen rusten om krachten op te doen voor het echte werk, de bevalling. Dus ik vertrouwde op haar, zette al mijn angsten opzij en ging voor de epidurale.
Een kleine 20 minuten na het plaatsen van de verdoving, was alle pijn weg. ZALIG ! Je zag duidelijk de pieken van de weeën op de monitor, maar ik voelde er niets van. Heel vreemd, maar ik vond het allemaal prima en deed even mijn ogen toe.
Om 2u51 zat ik op 9 cm. De epidurale had goed haar werk gedaan. De harttoontjes waren wel af en toe wat minder. Ze wou dan ook niet te lang wachten om te gaan persen. En enige tijd later werd ik naar de verloskamer gebracht.
Ik voelde nog steeds geen enkele wee dus de vroedvrouw moest aangeven wanneer er eentje kwam. “Kin op de borst en duwen” werd er dan geroepen. Prima, doe ik wel. Ik had geen idee hoe ik moest persen aangezien ik geen persdrang had en ik erg ongemakkelijk werd van alle ogen die op mij gericht waren. De vroedvrouw besloot even later ook om te gaan mee duwen op de buik, geen pretje.
Na ongeveer een half uur duwen en proberen, besloot de gynaecoloog dat het tijd werd om in te grijpen. Ons kleintje voelde zich opeens niet meer zo prettig en er moest snel een keizersnede gedaan worden. Baby zou in “sterrenkijk” liggen, wat de bevalling een beetje moeilijker maakte. Aangezien er eerder al stoelgang van baby in het vruchtwater gevonden werd, moesten ze het zekere voor het onzekere nemen.
Mijn gynaecoloog stelde me wel gerust en ik vertrouwde op haar. Toch voelde me ik compleet mislukt. Ik had zoveel dromen over de perfecte zwangerschap en bevalling. Daar lag ik dan, te wachten in het operatiekwartier. Mijn volledige lichaam trilde en er kwam een vriendelijke arts naar me toe om me te troosten. Of toch niet ? Nee, het was mijn man die in steriele kledij over mijn voorhoofd stond te wrijven. Oef, hij is er, ik kan dit !
Eventjes later hoorde we een krachtig gehuil en wisten we dat we ouders geworden waren. Mijn man die alles goed in de gaten had gehouden vertelde me met een krop in de keel “het is een meisje schat, we hebben een dochter” en er rolde een klein traantje over onze wangen. Na een supersnelle kennismaking mocht manlief met zijn dochter naar boven om daar op mij te wachten.
Tot op heden is hij dit moment nog niet vergeten. Hij kreeg als eerste zijn kind in de armen, niet de mama zoals het gewoonlijk gaat. Het was even een momentje tussen vader en dochter. Hij zei ook dat ze super stil was en hem gewoon aankeek.
Ondertussen werd ik na een operatie van een uurtje naar de recovery gebracht om te bekomen. Er werd me gezegd dat ik ook naar boven mocht zodra ik mijn tenen weer kon bewegen. Hoewel ik erg benieuwd was naar mijn dochtertje en zo snel mogelijk bij mijn gezin wou zijn, was ik toch blij dat ik even mocht rusten.
Die rust bleek van korte duur, dochterlief had honger dus enkele minuten later stond papa met haar in de recovery en werd ik meegenomen. Onderweg dronk ze haar eerste mama melk.
Op de kamer heb ik haar heerlijk geknuffeld en kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Ongelofelijk dat ik haar 9 maanden in mijn buik heb gedragen. Dit kleine mensje met 10 perfecte kleine vingertjes en teentjes.
Ze woog bij de geboorte 3360g en was 50cm. Een “lange smalle” zoals de vroedvrouw haar noemde. Ze had geen ongelijk, onze meid in vandaag nog steeds een lange smalle 🙂
Van de keizersnede had ik wel nog erg lang last gehad. Ik herinner me dat op een bepaald moment de epidurale en pijnstilling volledig uitgewerkt was en het bezoek net aan de deur stond. De vroedvrouw was nog even bezig met de verzorging en wou me een beetje draaien. Daar ging het mis, ik schreeuwde het uit van de pijn en het bezoek werd dan ook weggestuurd. Ik vergeet de blik in de ogen van mijn mama nooit meer toen ze terug aan mijn bed stond voordat ze terug naar huis moest keren. Ze maakte zich duidelijk zorgen en was ook wat teleurgesteld want ze was ook net voor de eerste keer oma geworden. Het was allemaal wat dubbel. Het liefst wou ik ook dat ze bleef en dat iedereen onze dochter kon bewonderen, maar aan der andere kant had ik zoveel pijn en wou ik gewoon even alleen zijn.
Maar om deze blog toch positief te eindigen, al die stress, zorgen en pijn zitten ver weg in mijn geheugen. Gelukkig had ik notities gemaakt van de bevalling, want de meeste dingen was ik alweer vergeten. Het belangrijkste is dat onze dochter gezond en wel ter wereld kwam en dat ze ondertussen opgroeide tot een vrolijke meid.
Aan alle zwangere mama’s die dit lezen wil ik het volgende meegeven. Laat je hoofd niet zot maken door de verhalen van anderen. Iedereen heeft een andere pijngrens. Mijn eerste bevalling is ook alweer 9 jaar geleden, ik was toen ook erg jong en dan ervaar je de dingen ook heel anders. Leef er gewoon met een positief gevoel naartoe en vertrouw op je artsen en de vroedvrouwen. Ze zullen je heel hard bijstaan in deze mooie periode. En hoe cliché het ook is, het is wel de waarheid, je vergeet alles zodra ze dat klein hoopje geluk in je armen leggen !
▪ ▪ ▪
✖Volg mij op Instagram
✖Like mij op Facebook
✖Voeg mij toe op Pinterest
✖Volg jij me al op Bloglovin’ ?
Ik maakte ook een video met foto’s van de zwangerschap, klik hier.
