Waterpokken zijn meestal heel onschuldig, veel kinderen hebben er dan ook weinig hinder van. Toch moet men alert blijven en waterpokken op een juiste manier behandelen. Ik deel vandaag onze tips!
Het begon met rode puntjes en koorts…
Onze oudste kreeg op zaterdag 25/02/11 allemaal rode puntjes op haar buik. Ik werd gebeld op het werk door mijn man. Toen ik thuiskwam, heb ik er meteen naar gekeken en ja hoor… WATERPOKKEN! ‘S avonds kreeg ze dan 40 °C koorts dus trokken we zondag meteen naar de dokter van wacht. Ze was zo stil en wou alleen maar liggen, ze was duidelijk ongemakkelijk. Ook klaagde ze van pijn aan haar buik. Sommige pokjes hadden er ook een grote rode cirkel omheen. De dokter vond het niet raar. Hij gaf antibiotica voor een keel- en oorontsteking en we konden weer naar huis. Dan kwam maandag.. Ze wou niet meer gaan zitten, liggen of bukken. ‘S avonds bij het in bed leggen schreeuwde ze het uit van de pijn. Na wat Perdolan & dikke knuffels viel ze onrustig in slaap. De hele nacht heeft ze in dezelfde houding gelegen en er onrustig geslapen.
Dinsdagmorgen om 9u50 de kids ingepakt en naar de huisdokter vertrokken. Ik vertelde hem hoe Demi zich voelde en dat ze anders nooit zo deed. Ik had ook een urinestaal bij omdat ik zag dat er in haar urine wat kleine kristalletjes zaten. Hij keek de urine na en zei dat er teveel eiwitten inzaten. Ook belde hij het medisch centrum voor een afspraak. Ik kon er helaas pas de volgende dag terecht ! Toen ik vroeg voor een snellere afspraak zei hij dat het niet mogenlijk was. Dus ik keerde weer naar huis met dezelfde bezorgdheid..
Toen er thuis geen verbetering te zien was, belde ik meteen de kinderarts op. Onmiddelijk mochten we doorkomen via de spoed voor een urinestaal, bloedafname en echo. Ze wou liever het zekere voor het onzekere nemen.
Aangekomen op de spoed, ondertussen was het al 11u. De eerste dokter die haar onderzocht was een jonge stagaire. Ze was erg vriendelijk en vroeg erg veel. Ze voelde dan aan de pijnstreek en natuurlijk schreeuwde Demi het uit. Toen ze eindelijk klaar was kwam de volgende dokter, de assistent. Hij vroeg hetzelfde en ging haar dan ook nog eens onderzoeken. Opnieuw schreeuwde ze het uit van pijn. Toen ook hij eindelijk klaar was moesten we wachten om een echo te laten maken. Om 13u waren we eindelijk aan de beurt voor de echo. De dame die de echo’s deed was erg ruw en niet kindvriendelijk. Ze duwde erg hard op de pijnstreek en zei maar de hele tijd “ale en nu stil”. Demi was zo overstuur en had zoveel pijn, ze bleef schreeuwen “auww aaaah, mamaaa” en ze bleef dus ook niet echt stilliggen waardoor het moeilijk was om een goed beeld te krijgen. Ze heeft 10 minuten geprobeerd en gaf dan op. De stagaire bracht ons terug naar het kamertje op de spoedafdeling, daar moesten we wachten op de dokter. Na een half uur kwam hij en zei “Op de echo was niet veel te zien doordat ze zo tekeer ging. Helaas weten we nog niet wat er aan de hand is en moeten we de rest van de resultaten afwachten. Tot die tijd moet ze wel hierblijven, we kunnen op dit moment niets uitsluiten”. Even zakte me de grond vanonder de schoenen en rolde er toch een traan over mijn wangen. De stagaire bracht ons naar de pediatrie, daar werd een bloedafname gedaan en kreeg ze een infuus in haar hand. Dan werden we begeleid naar onze kamer en vroeg ik toch maar vriendelijk of Demi een boterhammetje kreeg. Het wachten duurde eeuwig..
Om 20u kwam eindelijk onze eigen kinderarts langs. Ze vertelde dan dat ze nog een echo wou doen, maar dan van de huid omdat er op de andere echo niets te zien was aan de organen. Demi kreeg dan wel een pijnstiller en pas als die goed zijn werk deed werden we naar de echo gebracht. Om 20.45u kwam dan een verpleegster “kom we gaan naar de echo” waarop ik antwoordde “Euh nee hoor, ze moet eerst nog een pijnstiller krijgen”. Ze keek verbaast en verdween weer.. Opeens stormde een andere verpleegster binnen met de pijnstiller. Ze grommelde over het feit dat ze niet op de hoogte was en de slechte communicatie. De pijnstiller was nog maar net aan het doorgelopen en hup we moesten al naar onder ! Natuurlijk had het geen effect en opnieuw schreeuwde het kind alles bijeen. Dat breek je moederhart !
Gelukkig mocht ze daarna wel gaan slapen. Ze viel dan ook uitgeput in slaap nadat ik haar beloofd had dat mama op het bedje langs haar bleef slapen.
Bij het ontwaken de volgende morgen keek ze me dan ook met een brede glimlach aan toen ik mijn ogen open deed. Zalig die meid van ons !
Na heel wat onderzoeken en ongerustheid, kwam dan toch de diagnose. Ze zou een ontsteking aan de binnenkant van haar buik hebben. De wondjes van de waterpokken zouden dus ontstoken zijn, maar inwendig. Onzichtbaar voor ons maar zeer pijnlijk en gevaarlijk voor onze dochter. Dit waarschijnlijk door het toedienen van Nurofen in combinatie met waterpokken !! Gelukkig waren we er op tijd bij en kreeg ze meteen een Antibioticakuur. Na een week mochten we eindelijk het ziekenhuis verlaten.
